Prawa na rynku

Prawa człowieka są dzisiaj tematem uniwersalnym dotyczącym wielu obszarów życia. Różne kraje na całym świecie starają się sprawić, aby w miejscach pracy każdy czuł się jak najlepiej, był traktowany z szacunkiem i nie był jednocześnie dyskryminowany. Gdzieniegdzie wychodzi to lepiej, gdzieniegdzie gorzej. W Europie przede wszystkim kraje skandynawskie brylują jako te, które mają najmniejsze zróżnicowania w społeczeństwie. W Szwecji, czy Norwegii jest bardzo niski Współczynnik Giniego, który wskazuje na różnice między najbogatszymi a najbiedniejszymi. Jednocześnie kraje te starają się o równość na stanowiskach pracy np. jeśli chodzi o płeć. Dosyć dobrze radzi sobie w tym zakresie Europa Zachodnia, wschód nieco gorzej, ale stara się to nadrobić. Warto zauważyć też, że Szwajcaria, a więc kolebka demokracji wprowadziła prawa wyborcze kobiet dopiero w 1971 roku, a więc nawet osiem lat później niż Iran znany ze surowego prawa koranicznego dyskryminującego kobiety. Również próżno szukać walki o prawa pracownicze w wielu krajach azjatyckich, czy afrykańskich, gdzie sytuacja jest bardzo zła, a społeczeństwo są bardzo tradycjonalistyczne i nie miały okazji zmierzyć się z takimi problemami. Kodeks pracy formułuje się w taki sposób, aby zapewnić osobom, żeby nie były dyskryminowane ze względu na wiek, stan fizyczny, pochodzenie, język, którego używają – zwłaszcza jeżeli praca nie wymaga używania danego języka, kolor skóry, płeć, orientację seksualną, religię, wyznawany światopogląd, zwolnienie związane z narodzinami dziecka, ubiór, a także poprzez kombinację tych wszystkich czynników. Pracodawca jest zobowiązany do przedstawienia oferty zgodnej z kodeksem pracy, bądź cywilnym, która nie będzie wprowadzać w błąd pracownika i jasno określi jego zadania, jednocześnie powinien podać powód w przypadku obniżenia wynagrodzenia lub zwolnienia z pracy. Coraz częściej miejsce pracy przypomina jednak miejsce, w którym ludzie współpracują ze sobą chętnie bez względu na swój status. Ważne jest bowiem, żeby pracownik czuł się w pracy dobrze. Nie tylko chodzi o takie oczywiste kwestie, jak znajomość zasad bezpieczeństwa i higieny pracy – zwykle zakłady pracy oferują swoim pracownikom odpowiednie szkolenie w tym zakresie, ale także o zdrowie psychiczne. Np. o to, aby pracownik nie czuł się nadmiernie zestresowany, aby nie był wykorzystywany, aby nie było wobec niego mobbingu w miejscu pracy, aby miał pewne stanowisko, a także, aby miał możliwość powrotu w sytuacjach, które nie są zależne od jego kompetencji pracowniczych. Tyczy się to zwłaszcza urlopów macierzyńskich – dla kobiet, które są w ciąży lub urodziły dziecko, a także np. dla osób niepełnosprawnych, czy takich, które uległy wypadkowi. W tym celu wprowadzono narzędzie, które ma ułatwić takim osobom efektywny powrót na rynek pracy, a nazywa się ono rehabilitacja zawodowa. W przypadku rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych chodzi o ułatwienie osobie niepełnosprawnej znaleźć właściwe miejsce na rynku pracy. Wiąże się to ze wspomaganiem uzyskania przez nią odpowiedniego zatrudnienia, a także możliwości awansu zawodowego oraz dostępu do takich narzędzi jak poradnictwo zawodowe, szkolenie zawodowe i pośrednictwo pracy.
Rehabilitacja zawodowa zajmuje się też przywróceniem osobom niepełnosprawnym zdolności do aktywności zawodowej na rynku pracy, a także możliwości zarabiania pieniędzy w takim stopniu, żeby mogły się swobodnie utrzymać, a fundusze zarobione w pracy przeznaczyć także na pomoce związane z kwestiami ich niepełnosprawności. Rolą rehabilitacji zawodowej jest też nauka zawodu, który jest możliwy do rzetelnej realizacji przez niepełnosprawną osobę. Zwykle jest to zależne od rodzaju dysfunkcji, którą dana osoba posiada. Chodzi o to, żeby zadania wykonane w pracy, nie przewyższały ich możliwości. Rolą rehabilitacji zawodowej jest również odpowiednie przystosowanie stanowisk pracy dla osób niepełnosprawnych, a także tworzenie warunków pracy chronionej. Zakład pracy, który zatrudnił osobę niepełnosprawną może także ubiegać się o refundację związaną z obejmowaniem miejsca pracy przez taką osobę. Żeby uzyskać taką refundację pracodawca, którego taka zapomoga interesuje, powinien pobrać wniosek, wypełnić go, a następnie złożyć w starostwie. Tam zawarta jest wysokość refundacji, która szacuje się, że nie powinna być wyższa niż piętnastokrotność przeciętnego wynagrodzenia. Refundacja powinna obejmować koszty zakupu związane z wyposażeniem stanowiska pracy, na którym pracuje osoba niepełnosprawna, kwotę podatku towarów i sług, a także akcyzę. Żeby móc składać wniosek o refundację, trzeba zatrudniać taką osobę najczęściej przez trzy lata.
Powiatowe Centrum Pomocy, do którego trafia taki wniosek, sprawdza go pod względem formalnym. Jeżeli stwierdzono by nieprawidłowości we wniosku, Starosta ma obowiązek poinformować wnioskodawcę o nich w terminie czternastu dni od dnia otrzymania wniosku oraz wezwać do usunięcia w terminie czternastu dni od dnia, w którym wezwanie doręczono. Ważne, żeby stosować się do terminu, w którym należy wypełnić wniosek. Starosta zobowiązuje się do rozpatrzenia wniosku w terminie do trzydziestu dni. Jeżeli decyzja jest pozytywna, to zaprasza on na negocjacje w sprawie refundacji i wysyła w tym celu kolejne wezwanie. Negocjacje również powinny zakończyć się do czternastu dni, a do kolejnych czternastu dni powinno zostać doręczone wezwanie w celu podpisania umowy.
Po podpisaniu umowy, pracodawca powinien przedstawić kopię umowy o pracę dla niepełnosprawnego, którego zatrudnił, a także orzeczenie, które potwierdzi, że osoba zatrudniona na danym stanowisku jest niepełnosprawna oraz zestawienie wszystkich kosztów poniesionych w tym procesie, które podlegają refundacji oraz kopie dowodów ich poniesienia w terminie siedmiu dni od dnia poniesienia ostatniego z tych kosztów. Osoba niepełnosprawna ma także możliwość, aby podjąć działalność gospodarczą. W tym celu musi złożyć wniosek, w którym zaznaczy, że jest osobą niepełnosprawną chcącą podjąć działalność gospodarczą.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here