Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc jest nie tylko jedną z najczęstszych przyczyn umieralności, ale także inwalidztwa. Szacuje się, że choruje około 380 milionów ludzi, z czego w samej Polsce około 2 milionów. Choroba może się przez długi czas rozwijać bezobjawowo lub dawać skąpe, nieswoiste objawy, co opóźnia diagnostykę i rozpoczęcie leczenia. Ważne jest zatem, aby nie bagatelizować żadnych objawów choroby POChP, zwłaszcza znajdując się w grupie ryzyka Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc.
Kto najczęściej choruje na POChP?
Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc stanowi największe zagrożenie dla osób palących wyroby tytoniowe, między innymi papierosy. Stanowią one główną grupę ryzyka POChP. Co ważne, dotyczy to również osób, które zerwały z nałogiem, jak i są narażone na palenie bierne.
Przybywa natomiast przypadków POChP wśród osób, które nie palą i nigdy nie paliły, ale mieszkają w regionie charakteryzującym się niską jakością powietrza. To właśnie smog, a dokładnie tworzące go pyły zawieszone i toksyczne związki chemiczne, stanowi obecnie jeden z głównych czynników ryzyka Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc.
Dużą grupę ryzyka POChP tworzą osoby narażone na wdychanie pyłów i gazów w swoim środowisku pracy. Można tutaj wymienić przedstawicieli takich zawodów, jak górnik, hutnik, metalurg, pracownik zakładów chemicznych, mechanik samochodowy, rolnik, operator maszyn budowlanych, sprzątaczka, kosmetyczka czy fryzjerka.
Oto podstawowe objawy choroby POChP
Znajdując się w grupie ryzyka Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc i mając powyżej 40 lat (bez względu na płeć), należy zwracać baczną uwagę na wszelkie niepokojące objawy chorobowe.
Podstawowym objawem jest przewlekły kaszel. Jeśli od wielu tygodni zmagasz się z kaszlem o nieustalonej przyczynie (np. nie masz infekcji, podwyższonej temperatury ciała, nie masz stwierdzonej alergii wziewnej), kaszel nie ma charakteru napadowego (jak przy astmie), a przy tym nasila się pod wpływem czynników drażniących (dym tytoniowy, pył, gazy, opary chemiczne etc.), to może to być pierwszy sygnał świadczący o POChP. Warto jak najszybciej skonsultować się z lekarzem.
Kolejnym objawem charakterystycznym dla Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc jest duszność. Problemy ze złapaniem tchu są bardzo niepokojące bez względu na wiek, natomiast u osób około 40. roku życia powinny być dostatecznym powodem, aby pilnie zgłosić się do lekarza. Co ważne, duszność towarzysząca POChP (wynikająca z trwałego uszkodzenia dróg oddechowych i pęcherzyków płucnych) może się pojawiać zarówno w trakcie i po wysiłku, jak i w fazie spoczynkowej.
Jednym z najczęściej lekceważonych objawów, który także może wskazywać na Przewlekłą Obturacyjną Chorobę Płuc, jest odkrztuszanie plwociny. Mówimy tutaj o wydzielinie z płuc, czasami o ropnym charakterze, której częste odkrztuszanie, nasilające się rano i wieczorem, jest sygnałem świadczącym o jakimś problemie zdrowotnym w drogach oddechowych.
Ważne!
Jeśli w plwocinie znajdują się ślady krwi, to należy pilnie zgłosić się do lekarza. Taki objaw może wskazywać na poważną chorobę, włącznie z nowotworem płuca.
Czwartym objawem, który może sugerować podejrzenie Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc, jest obniżona tolerancja wysiłku. Mamy tutaj na myśli wyraźne pogorszenie kondycji fizycznej, wolne regenerowanie się po podjęciu nawet ograniczonej aktywności, awersję do uprawiania sportu, a w zaawansowanym stadium choroby trudności z wykonywaniem podstawowych czynności dnia codziennego.
Osoby chorujące na POChP, które nie podejmują leczenia, z czasem mogą w pełni uzależnić się od pomocy innych – na przykład nie być w stanie samodzielnie się ubrać, umyć, przyrządzić sobie posiłku, nie wspominając już o przyniesieniu zakupów. POChP to bardzo częsta przyczyna życiowej niesamodzielności.
Więcej o objawach choroby POChP czytaj na stronie internetowej https://oddychajmy.pl/podstawowe-objawy/.
Co robić, gdy zauważasz u siebie objawy choroby POChP?
Przede wszystkim nie licz na to, że problem sam się rozwiąże, a objawy w cudowny sposób znikną. W pierwszej kolejności należy zgłosić się do lekarza rodzinnego i opowiedzieć mu o swoich podejrzeniach.
Lekarz POZ zbierze wywiad, przeprowadzi podstawowe badanie osłuchowe i podejmie decyzję, czy zasadne jest skierowanie pacjenta na konsultację z lekarzem pulmonologiem. Dalsza, ewentualna diagnostyka, będzie już prowadzona pod nadzorem specjalisty.
W przypadku zdiagnozowania POChP choremu zostanie zaproponowane odpowiednie leczenie. Ma ono na celu przede wszystkim złagodzenie objawów choroby (POChP nie da się wyleczyć) i tym samym danie chorej osobie szansy na samodzielne funkcjonowanie i zachowanie relatywnie dobrego komfortu życia.
